Als je de organisatie van de Provincietocht uitbesteedt aan Piet Zwijnenburg weet je het eigenlijk wel: er komt een moment dat je langs het volgens sommigen mooiste voetbalstadion van Nederland gaat fietsen: de Kuip. Pardon: De Kuip.
De belofte van een koffiestop ín het stadion, dichtbij de middenstip, was aantrekkelijk genoeg om 16 Cyclo-leden en één aspirant-lid op zaterdagochtend naar de startplek te lokken: de sprookjesachtige Carpool van De Meern. En ik weet zeker dat het niet allemaal fans van Feyenoord waren.
De rit begint die zaterdag met een toespraak door de dagvoorzitter (zie foto) waarbij uiteraard voldoende afstand wordt gehouden. Daarna volgen heel wat dijkkilometers langs de Hollandsche IJssel. Peter Booy vertelt dat het hem tijdens het voorrijden al was opgevallen: de meeste huizen langs de route hebben tuinen die er keurig en bloemrijk bij liggen. En dat klopt. Deze Provincietocht mag wat mij betreft dan ook worden herdoopt als de Hortensia-tocht.
Via Montfoort, Oudewater, Hekendorp en Haastrecht (Hein Vergeer!) komen we aan bij de Lek. In Lekkerkerk stopt Piet de groep even bij de plek waar zijn geboortehuis stond. Dat geeft mij de gelegenheid om de 360-graden-camera te verplaatsen van onder mijn zadel naar boven op mijn fietshelm. Spoiler: dat is geen genot.
Na Lekkerkerk raken we de al voorspelde bui in de roos. Het gevolg: drijfnat en afgekoeld peddelen we verder richting Rotterdam. In Krimpen aan den IJssel volgden we een creatieve (ahum!) route om een wegafsluiting te omzeilen en over de Algerabrug en de Hollandsche IJssel te komen. In de verte zien we dan al snel de Van Brienenoordbrug. Bijzonder om daar een keer overheen te fietsen. De helling stelt niet veel voor, het drukke verkeer des te meer.
En dan. Na een mooie lus komt het tussenpunt in zicht: De Kuip. Zo van afstand kan ik me werkelijk niet voorstellen waarom mensen die mooi vinden. De binnenkant maakt veel goed. We lopen door de gang met kleedkamers (de spelerstunnel) de beroemde trap op (die van de klep met het stoeltje) naar het voetbalveld. 
Een prachtig mooie grasmat in zo’n groot stadion is toch wel indrukwekkend. Dat de zon weer fel schijnt en de lijven weer opwarmt hielp ongetwijfeld mee aan die indruk.
We lieten ons de koffie en taart goed smaken en maakten een groepsfoto bij het vertrek. Dat velen uit volle borst toen het Feyenoordclublied aanhieven……na ja. Ikzelf respecteer mijn grenzen strakker, zeg maar.
De terugweg begon aan de zuidkant van de Nieuwe Maas en in de buurt van Hendrik Ido Ambacht fietsten we over De Noord de Alblasserwaard binnen. Na enige tijd zijn de tuinen rond de woningen weer voorzien van de plant-van-de-wijde-omtrek: de Hortensia. De Alblasserwaard is minder idyllisch dan de dijk langs de Hollandsche IJssel maar net zo waterrijk met sloten en vaartjes. De noordkant van de Lek bereiken we met de veerpont bij Schoonhoven. Vanaf daar trekken we verder met als ijkpunt de zendmast bij IJsselstein en de wetenschap dat De Meern daar niet ver vandaan ligt. De wind is ondertussen wat aangetrokken, dus het naderen van het eindpunt was wel ok.
Weer in stralende zon en voldaan komen we na ruim 130 kilometer weer aan op de parkeerplek waar we vetrokken. Vanaf daar vertrekken alle deelnemers na een Corona-proof afscheid huiswaarts.
Piet zette een prachtige route uit: super! Samen met Peter reed hij die voor: beide bedankt!
Ik heb een prima dag gehad mét een hoop gezelligheid: het Corona-gemis van het ge-OH op de fiets is me nog een keer duidelijk geworden. Goed dat we weer op pad kunnen!
Wim Lones
